Nie jest tajemnicą, że generałowie umierają często, choć nie zawsze z przyczyn naturalnych. W tym artykule wolontariusze międzynarodowego zespołu InformNapalm postarali się zestawić jak najbardziej kompletną listę tajemniczych, lub niecodziennych zgonów generałów i admirałów, których pełno jest w najnowszej historii Rosji. Okoliczności śmierci tych osób w wielu wypadkach pozostały nie do końca wyjaśnione, spowiła je mgła tajemnicy. Przedstawiamy je czytelnikom aby samodzielnie zadecydowali, które z nich były wypadkiem, które zabójstwem lub samobójstwem, a które zwykłą śmiercią ze starości lub choroby. Stworzyliśmy infografikę rosyjskich generałów, w której wydzieliliśmy dwie epoki rządów rosyjskich prezydentów.

Pobierz infografikę PNG wersja 2.1

Szczegółowe informacje:

Marszałek ZSRR, szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR i pierwszy zastępca ministra obrony ZSRR (w latach 1984-1988) Achromiejew pod upadku Puczu Janajewa popełnił samobójstwo w swoim kremlowskim gabinecie 24 sierpnia 1991 r. (w tamtym czasie Achromiejew pracował jako doradca prezydenta Michaiła Gorbaczowa do spraw wojskowych). Jednak materiały sprawy badającej okoliczności samobójstwa są pełne nieścisłości i dziwnych wydarzeń. Po pierwsze, uderza sam sposób popełnienia samobójstwa: wojskowy postanawia nie zastrzelić się, lecz powiesić i to w pozycji siedzącej. Po drugie, zgodnie z pozostawionymi zapiskami, próby samobójcze w tym samym dniu były dwie, natomiast są zeznania świadków, którzy widzieli Achromiejewa i otrzymywali od niego telefoniczne polecenia w okresie między dwoma próbami samobójczymi. Po trzecie, jeden ze świadków twierdził, że w tym że okresie ktoś wchodził i wychodził z gabinetu Achromiejewa. Po czwarte, grupa śledcza przez bardzo długi czas nie była dopuszczana do miejsca wydarzenia, zakazano zabrania ze sobą świadków. 1 września 1991 r. marszałek Achromiejew został pochowany na cmentarzu Trojekurowskim bez honorów wojskowych.

Generał-pułkownik Gusiew zginął w wypadku samochodowym 30 listopada 1992 r. w Moskwie. Pojawiały się pogłoski, że w rzeczywistości było to zaplanowane zabójstwo, ponieważ sekundy przed wypadkiem kierowca Gusiewa nagle stracił przytomność. Przyczyna nagłego złego samopoczucia kierowcy nie została ustalona.

W lutym 1993 r. na drodze na lotnisko pod Władywostokiem w wyniku zderzenia służbowej „Wołgi” z „ZIŁem” zginął dowódca oddziały kontrwywiadu wojskowego Floty Pacyficznej kontradmirał Jegorkin. Jechał do Moskwy na obrady kierowników służb specjalnych i organów porządku Rosji w sprawach walki z przestępczością zorganizowaną i korupcją.

Generał armii Barannikow, były minister spraw wewnętrznych Rosji (1990-1991), ostatni minister spraw wewnętrznych ZSRR (1991) i minister bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej (1992-1993). Zajmował się konfliktem na Karabachu. Znany z udziału w aresztowaniu ministra obrony ZSRR Jazowa po Puczu Janajewa w 1991 r. 21 lipca 1995 r. zmarł na swojej działce w wyniku wylewu, przed tym zdążył posiedzieć w 1993 w więzieniu Lefortowo za organizację masowych zamieszek we wrześniu-październiku 1993 r.

22 maja 1996 r. pijany pracownik milicji najechał na przechodnia, w wyniku którego zginął jeden z kierowników Głównego Zarządu Wywiadowczego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej generalmajor Łomanow.

18 czerwca 1996 r. popełnił samobójstwo generalmajor wojsk pancernych Wołkow. Zastrzelił się z pistoletu, którym został nagrodzony przez Jelcyna. Za życia Wołkow pełnił funkcję zastępcy szefa Głównego Zarządu Wojsk Kozackich, był członkiem tymczasowej komisji obserwacyjnej do spraw uregulowania konfliktu wojennego w Czeczenii, zajmował się kwestią wymiany jeńców.

5 maja 1997 r. popełnił samobójstwo generalmajor Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego Federacji Rosyjskiej Szypiłow. Wyskoczył z okna swojego mieszkania w budynku na ul. Kryłatskije Chołmy. Nie zostawił żadnych przedśmiertnych zapisków, jednak śledztwo przyjęło wersję o chorobie psychicznej Szypiłowa, która nasiliła się po jego powrocie z Jugosławii. Szypiłow od początku lat 90-tych obejmował stanowisko attaché wojskowego w Jugosławii (pracował podczas działań wojennych), zajmował się organizacją negocjacji pokojowych w trakcie konfliktu jugosłowiańskiego.

Generał-lejtnant Rochlin kierował atakiem na pałac prezydencki i szereg rejonów w Groznym. Był osobą wyznaczoną do kontaktu w sprawie prowadzenia negocjacji o wstrzymaniu ognia z czeczeńskimi dowódcami polowymi. Odmówił przyjęcia tytułu Bohater Rosji za udany szturm Groznego: „W wojnie domowej dowódcy nie mogą zdobyć sławy. Wojna w Czeczenii nie jest sławą Rosji, lecz jej nieszczęściem”. W 1997 r. Rochlin stworzył własny ruch polityczny, przez cały czas był w opozycji do władzy, według jednych pogłosek planował wojenny zamach stanu, według innych – impeachment Jelcyna. W nocy na 3  lipca 1998 r. został znaleziony zastrzelony na własnej działce. O zabójstwo generała oskarżono jego własną żonę.

W tym samym lipcu 1998 r. w wypadku samochodowym zginął zastępca kierownika Głównego Zarządu do Walki z Przestępczością Zorganizowaną MSW Federacji Rosyjskiej generalmajor Baturin. Niektóre rosyjskie media powiązywały jego śmierć ze sprawą zabójstwa dziennikarza Dmitrija Chołodowa, który zawodowo zajmował się tematem korupcji w Ministerstwie Obrony Rosji. Na ławę oskarżonych o zabójstwo Chołodowa trafiła grupa wojskowych z 45. pułku przeznaczenia specjalnego Wojsk Powietrznodesantowych na czele z dowódcą wywiadu Wojsk Powietrznodesantowych Popowskich (sąd uniewinnił wszystkich). Okazało się, że 45. pułk Wojsk Powietrznodesantowych brał udział w operacjach specjalnych likwidujących rosyjskich obywateli i obcokrajowców w Rosji i za granicą. W trakcie sprawy śledztwo zajęło się Głównym Zarządem do Walki z Przestępczością Zorganizowaną MSW Federacji Rosyjskiej oraz samym Baturinem, który osobiście podpisywał żołnierzom 45. pułku papiery mające służyć jako przykrywka. Wkrótce po tym Baturin ginie.

7 sierpnia 1999 r. w Stupińskim rejonie Podmoskowia w wypadku samochodowym na skutek utraty kontroli nad pojazdem ginie kierownik zarządu GRU generalmajor Szalajew.

31 maja 2001 r. w miejscowości Chankała (Czeczenia) na terytorium sztabu rosyjskiego ugrupowania wojskowego na skutek zawału ginie admirał Ugriumow. Stopień admirała otrzymał krótko przed tym – 30 maja. Ugriumow obejmował posadę zastępcy dyrektora FSB i kierował Departamentem do spraw Obrony Ładu Konstytucyjnego i Walki z Terroryzmem. Od 2001 r. Ugriumow łączy tę posadę z pracą szefa Regionalnego Sztabu Operacyjnego na Kaukazie Północnym.

Generał-lejtnant Lebied zginął 28 kwietnia 2002 r. w wypadku helikoptera MI-8 w Kraju Krasnojarskim. Generała Lebieda razem z generałem Rochlinem często nazywano najpewniejszymi kandydatami do dowodzenia wojskowym zamachem stanu w Rosji.

11 września 2002 r. w wypadku samochodowym na 45. kilometrze trasy Kijowskiej ginie generalmajor Giercew, dowódca jednego z departamentów Głównego Zarządu Rakietowo-Artyleryjskiego Sił Zbrojnych Rosji.

Generalmajor Federalnej Straży Granicznej Płatoszyn został zastrzelony we wnętrzu swojego „Mercedesa” z jego własnego pistoletu przez przypadkową pasażerkę pod Czeboksarami, jej nazwisko zmieniono „w interesie śledztwa”. Incydent miał miejsce we wrześniu 2002 r. Płatoszyn dowodził grupą lotniczą Federalnej Straży Granicznej w Tadżykistanie, zajmował się walką z narkotykami na granicy tadżycko-afgańskiej.

4 czerwca 2002 r. zginął generał armii Iwaszutin. Był 1. zastępcą przewodniczącego KGB ZSRR (1954-1963), pełnił obowiązki przewodniczącego KGB ZSRR (5-13 listopada 1961), był kierownikiem GRU, zastępcą szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR (1963-1986). W 2002 r. generał Iwaszutin dożył sędziwych lat, tak że raczej odszedł spokojnie bez pomocy z zewnątrz.

Generalmajor Szewielow został znaleziony spalony we własnym samochodzie w Ramieńskim rejonie Podmoskowia 19 września 2002 r. Na jego działce znaleziono ślady włamania i rabunku. Według śledztwa to właśnie złodzieje spalili Szewielowa w samochodzie, uprzednio odholowując go do sąsiedniej miejscowości. Do 1997 r. Szewielow pracował w Federalnej Agencji Łączności Rządowej i Informacji, po tym objął posadę zastępcy dyrektora Spółki Rostielekom.

30 października 2002 r. zmarł generalmajor Kolesnik, główny autor szturmu na pałac Amina w Afganistanie. W 1979 r. Kolesnik dowodził formowaniem i treningiem 154. oddzielnego pododdziału specjalnego przeznaczenia, który wykonywał zadania specjalne w Afganistanie. W latach 1982-1992 Kolesnik obejmował posadę kierownika departamentu specjalnego wywiadu GRU Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.

5 listopada 2002 r. w wypadku samochodowym zginął generał-lejtnant Szatochin, były dowódca lotnictwa Federalnej Straży Granicznej Rosji. Po przejściu w stan spoczynku Szatochin pracował jako zastępca dyrektora generalnego Spółki Awiazapczast.

15 listopada 2002 r. samochód Federalnej Służby Budownictwa Specjalnego Rosji trafił pod ostrzał w Groznym. Znajdował się w nim generał-lejtnant Szyfrin, dowódca Wojskowego Zarządu Eksploatacyjno-Naprawczego Łączności Federalnej Służby Budownictwa Specjalnego Rosji. W wyniku otrzymanych obrażeń Szyfrin zmarł.

17 listopada 2002 r. zmarł generał armii Maksimow. W latach 1967-1969 był doradcą wojskowym w Jemenie, w 1979 r. został dowódcą wojsk Turkestańskiego Okręgu Wojskowego. Od 1984 r. był dowódcą wojsk Południowego Kierunku Strategicznego. Od 1985 r. – głównym dowódcą wojsk rakietowych o znaczeniu strategicznym, także zastępcą ministra obrony ZSRR. Od 1991 r. był głównym dowódcą Strategicznych Sił Powstrzymywania ZSRR. Od 1992 r. – dowódca Sił Strategicznych Zjednoczonych Sił Zbrojnych Wspólnoty Niepodległych Państw.

Generał-pułkownik Trofimow (w latach 1995-1997 – kierownik Zarządu FSB w Moskwie i Moskiewskiej obłasti) został zastrzelony razem z żoną 10 kwietnia 2005 r. niedaleko swojego domu. Zabójca był w masce i działał zawodowo, wykorzystując pistolet z tłumikiem. Zabójstwo nie zostało wyjaśnione, jednak były kierownik Zarządu FSB w Moskwie Sawostjanow i wtedy jeszcze żywy Litwinienko byli przekonani, że generała zabito z powodów politycznych.

W grudniu 2007 r. nagle zmarł na skutek „nieprzewidzianego wstrzymania akcji serca i następnie zawału” pierwszy zastępca kierownika służby kontrwywiadu centralnego aparatu FSB generał-pułkownik Walerij Pieczonkin. Istnieje wersja, że generał był zamieszany w tak kiepsko wykonaną operację zniszczenia Aleksandra Litwinienki w Londynie w listopadzie 2006 r.

21 lutego 2008 r. generał-pułkownik Własow, pełniący obowiązki szefa Służby Budownictwa i Zakwaterowania Ministerstwa Obrony zastrzelił się w swoim gabinecie.

Generał-pułkownik Troszew, dowódca działań wojskowych w Czeczenii i Dagestanie (1995-2002) zginął 14 września 2008 r. w wypadku samolotu Boeing-737-500 w rejonie Permia.

29 grudnia 2008 r. w Machaczkale zabito zastępcę szefa sztabu Północno-Kaukaskiego dowództwa regionalnego Wojsk Wewnętrznych MSW Rosji – generalmajora Lipińskiego. Samochód „Niwa” Lipińskiego został ostrzelany przez nieznanych sprawców. Generał został ranny w klatkę piersiową, przetransportowano go do szpitala, gdzie zmarł na skutek utraty krwi.

22 lutego 2009 r. w samochodzie terenowym Toyota Land Cruiser zaparkowanym z włączonym silnikiem niedaleko restauracji „Parisien” na prospekcie Leningradzkim znaleziono ciało generalmajora FSB Rosji w stanie spoczynku Rogaczowa. Najpierw pracownicy milicji przypuszczali, że Rogaczow zmarł w sposób naturalny z powodu nieustalonej choroby, jednak po dokładnym zbadaniu w kostnicy z głowy zmarłego eksperci wyjęli kulę kalibru 9 mm. Ponieważ Rogaczow był bardzo ostrożnym człowiekiem, a zastrzelono go w jego własnym samochodzie, przypuszczono, że general dobrze znał zabójcę i sam wpuścił go do samochodu.

21 czerwca 2009 r. w Moskwie zmarł generalmajor Pietrow, lider „Koncepcyjnej Partii Jednoczenie” i kierownik opozycyjnego projektu „Koncepcja Bezpieczeństwa Społecznego”. Pietrow w swoim czasie uczestniczył w wypracowaniu projektu i próbach systemu kosmicznego „Energia-Buran”. Wbrew oficjalnej wersji o naturalnych przyczynach śmierci, zwolennicy generała Pietrowa nadal twierdzą, że został otruty.

Generalmajor Iwanow, zastępca kierownika GRU Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Rosji, zginął w tajemniczych okolicznościach. Trupa Iwanowa znaleziono 16 sierpnia 2010 roku (ten rok będzie fatalnym dla wielu generałów). Rozkładające się ciało na wybrzeżu Morza Śródziemnego znaleźli mieszkańcy wioski w Turcji. Po raz ostatni żywego generała widziano na innym brzegu morskim – w Syrii, kiedy odwiedzał plac budowy w słynnym mieście Tartus, gdzie wtedy budowano nowe obiekty rosyjskiej bazy marynarki wojennej Floty Czarnomorskiej. Po odwiedzeniu bazy w Tartusie Iwanow pojechał na spotkanie z syryjskimi wywiadowcami. Mniej więcej wtedy zginął. Warto zaznaczyć, że Iwanow faktycznie był organizatorem serii zabójstw Czeczeńców mieszkających za granicą. Jurij Iwanow jest także związany z katastrofą Tu-154 w Smoleńsku, w której zginął prezydent Lech Kaczyński i prawie całe dowództwo wojskowe Polski, szereg polskich polityków i działaczy społecznych.

4 października 2010 r. generalmajor Czewrizow, były dowódca departamentu wywiadu Głównego Zarządu Wojsk Wewnętrznych MSW Rosji, strzelił sobie kulę w łeb na własnej klatce schodowej na ul. Wiejernej w Moskwie z pistoletu otrzymanego jako nagroda. Co ciekawe, w wojnie czeczeńskiej Czewrizow był zastępcą dowódcy departamentu wywiadu do spraw dowództwa i wykorzystania sił przeznaczenia specjalnego. Kilka dni po Czewrizowie zastrzelił się we własnym garażu na północy Moskwy podpułkownik FSB Boris Smirnow.

Generał-lejtnant Dubrow 28 października 2010 r. nagle umiera spadając z peronu pod pociąg w rejonie Bałaszychi Moskiewskiej obłasti. Dubrow był przewodniczącym prezydium Rosyjskiego Komitetu Antyfaszystowskiego i członkiem rady koordynacyjnej wojskowo-patriotycznych organizacji społecznych Rosji. Wcześniej, w lutym 2010 r., pod dowództwem generała Dubrowa odbyła się Wszechrosyjska Narada Oficerów, na której podjęto decyzję o rozpoczęciu przygotowań do obalenia reżimu Putina-Miedwiediewa. 7 listopada Dubrow powinien był wystąpić na mityngu „Armia przeciwko Sierdiukowowi” (wtedy Sierdiukow był ministrem obrony Rosji). Na ten mityng nie trafił nie tylko Dubrow, lecz także generał-lejtnant Diebaszwili, którego ciało znaleziono w centrum Moskwy, oraz generał-lejtnant Szamanow, który 30 października uczestniczył w wypadku samochodowym w Tule.

30 października 2010 r. ciało generał-lejtnanta Diebaszwilego znaleziono przy domu nr 28 na prospekcie Komsomolskim w centrum Moskwy.

Generał-pułkownik Aczałow zmarł „po ciężkiej i długotrwałej chorobie” 23 lipca 2011 r. Zastępca ministra obrony ZSRR (1990-1991), minister obrony Rosji (22 września – 4 października 1993). Aczałow zawsze był znany ze swojej wojowniczej postawy wobec reżimu. Jesienią 1993 r. Aczałow był wśród liderów powstania, które zaczęło się w Moskwie po blokadzie deputowanych Rady Najwyższej Rosji. Po rebelii został aresztowany, lecz wypuszczono go na podstawie amnestii w 1994 r. Później domagał się dymisji Sierdiukowa, był jednym z głównych organizatorów listopadowego mityngu 2010 r., przed którym w dziwnych okolicznościach zginęli generałowie Dubrow, Czewrizow i Diebaszwili, a generał Szamanow przeżył, lecz w wyniku otrzymanych obrażeń w wypadku samochodowym trafił do szpitala i nie mógł przyjechać.

26 sierpnia 2011 r. generalmajor Moriew został znaleziony martwy w swoim gabinecie z kulą w głowie. Moriew był kierownikiem Zarządu FSB w Twierskiej obłasti. Przedtem Moriew był kierownikiem Zarządu FSB Rosji w Republice Sacha-Jakucja.

Generał-lejtnant Szebarszyn, kierownik wywiadu zewnętrznego ZSRR (od 06.02.1989 do 22.09.1991), pełniący obowiązki przewodniczącego KGB ZSRR (22-23 sierpnia 1991 r.), 30 marca 2012 r. w swoim mieszkaniu na 2. ul. Twerskiej-Jamskiej popełnił samobójstwo, strzelając do siebie z pistoletu. Szebarszyn skończył studia na Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych, znał cztery języki, pracował w Indiach, Iranie, Pakistanie, Afganistanie. Był kierownikiem Putina, kiedy tamten pracował w Pierwszym Głównym Zarządzie KGB.

Generał armii Graczow, minister obrony Federacji Rosyjskiej (1992-1996), zmarł 23 września 2012 r. w Centralnym Wojskowym Klinicznym Szpitalu im. Wiśniewskiego. Przyczyną śmierci był czy to wylew, czy zatrucie, czy niewyleczalna choroba na którą cierpiał od dłuższego czasu. W oficjalnym komunikacie Ministerstwa Obrony powiedziano, że Graczow zmarł na ostre zapalenie opon mózgowych. General Graczow był postacią epicką, przygotowywał Pucz Janajewa, jednak w ostatniej chwili przeszedł do obozu Jelcyna, później ostrzeliwał rosyjski Biały Dom w 1993 r., kierował wycofaniem wojsk z Europy Wschodniej, prowadził negocjacje dotyczące redukcji arsenału nuklearnego, dowodził wprowadzeniem wojsk na terytorium Naddniestrza, Abchazji i Osetii Południowej, przerzutem rosyjskich wojsk pokojowych do Bośni; za jego czasów odbyła się pierwsza wojna czeczeńska. Generał Graczow, bez wątpienia, wiedział bardzo dużo, tę wiedzę zabrał ze sobą, nie pozostawiając ani linijki wspomnień po swojej dymisji.

W grudniu 2012 r., w trakcie tajemniczego wypadku prywatnego helikoptera Robinson R-44, zginął kierownik zarządu wywiadowczego służby kontrwywiadu centralnego aparatu FSB generał-lejtnant Oleg Skopincew, w wielu doniesieniach mediów o tym wypadku nazwany „mieszkańcem Moskwy”. Główny akcent tego wydarzenia został postawiony na biznesmena Fedora Cariowa (znanego w kołach kryminalnych jako Torfianoj Car – Car Torfowy), w którego towarzystwie generał znajdował się na pokładzie helikoptera. Przebywał tam również syn byłego kierownika Rosimuszczestwa (Federalna Agencja do Zarządzania Mieniem Państwowym) Wasilij Pietrow – jego nazwisko FSB także próbowało utajnić. Wszyscy trzej zginęli.

19 kwietnia 2013 r. popełnił samobójstwo generalmajor Rosyjskich Wojsk Specjalnego Przeznaczenia Bondariew, wykładowca Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Bondariew powiesił się w łazience swojego mieszkania.

W nocy na 3 stycznia 2014 r. w swoim mieszkaniu w Petersburgu zastrzelił się wiceadmirał Ustimienko, były zastępca dowódcy Floty Północnej Marynarki Wojennej Rosji.

7 lutego 2014 r. próbował popełnić samobójstwo kontradmirał Marynarki Wojennej Apanasienko, który strzelił sobie w głowę z pistoletu. Zmarł dopiero w szpitalu po kilku dniach. Córka Apanasienki powiedziała, że przyczyną samobójstwa był brak leków przeciwbólowych u jej ojca, chorego na raka.

18 marca 2014 r. generalmajor Sił Zbrojnych ZSRR w stanie spoczynku Saplin popełnił samobójstwo,, strzelając do siebie z pistoletu. Informowano, że Saplin narzekał na koszmarne bóle głowy, wywołane rakiem w ostatnim stadium rozwoju. O tym samym mówiła przedśmiertelna notatka.

Generalmajor GRU Gudkow zastrzelił się z pistoletu 8 czerwca 2014 r. na południu Moskwy. Gudkow „cierpiał na ciężką chorobę i popełnił samobójstwo z powodu depresji”.

16 czerwca 2014 r. generalmajor policji Kolesnikow (2012-2014 – zastępca kierownika Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Ekonomicznego i Przeciwdziałania Korupcji MSW Rosji) popełnił samobójstwo w trakcie przesłuchania, wyskakując z 6 piętra gmachu Komitetu Śledczego Federacji Rosyjskiej. Przyczyny i okoliczności śmierci nie są do końca wyjaśnione.

21 lipca 2014 r. we własnym gabinecie znaleziono ciało generalmajora Miszanina ze śmiertelną raną w głowie. Od 2010 roku Miszanin był komisarzem wojskowym Niżegorodzkiej obłasti. Przedtem dowodził 205. oddzielną brygadą zmotoryzowaną i 122. dywizją zmotoryzowaną. Jako przyczynę śmierci podano samobójstwo.

3 stycznia 2015 r. znaleziono we własnym gabinecie ze śmiertelną raną w głowie generał-majora Buczniewa, ministra spraw wewnętrznych republiki Mari El. Według śledztwa, popełnił samobójstwo, strzelając do siebie z pistoletu.

6 stycznia 2015 r. na sznurku powiesił się generał-lejtnant Sił Powietrznych Kudriawcew „z powodu nieznośnego bólu” spowodowanego rakiem.

Generalmajor Szuszukin, zastępca dowódcy sztabu wojsk powietrznodesantowych Rosji, zmarł 27 lutego 2015 r. „na skutek zatrzymania akcji serca”. To właśnie generał Szuszukin realizował planowanie bojowe i dowodził aneksją Krymu w 2014 r. Na jego koncie znajduje się także udział w walkach na Kaukazie Północnym i w Jugosławii.

Generał-pułkownik Siergun, kierownik Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Rosji, zastępca szefa Sztabu Generalnego Rosji, według oficjalnej wersji rosyjskich władz, nagle zmarł na skutek zawału 3 stycznia 2016 r.

Posada Sierguna mówi sama za siebie, tym nie mniej, warto podkreślić, że Siergun ma bezpośredni związek nie tylko z aneksją Krymu, lecz także z planowaniem operacji przeciwko Ukrainie. Na jego koncie są przygotowania gruntu do okupacji miast na południu i wschodzie kraju oraz okupacja przez rosyjskie wojska i ich najemników części Donieckiej i Ługańskiej obłasti, które pod pilnym kierownictwem Sierguna przekształciły się w samozwańcze republiki „Doniecka/Ługańska Republika Ludowa”. Na dzień dzisiejszy kwitnie tam przemoc, rabunek i handel ludźmi. Nazwisko Sierguna należy również powiązać z katastrofą Boeinga-777 rejsu MH17, zestrzelonego rakietą ziemia-powietrze w rejonie miasta Torez 17 lipca 2014 r. Wbrew oficjalnej deklaracji rosyjskiej strony, że Siergun zmarł na skutek zawału w Podmoskowiu, amerykańska prywatna agencja wywiadowczo-analityczna Stratfor poinformowała, że według jej danych Siergun zmarł w Libanie 1 stycznia 2016 r.

Lista nie jest kompletna, może był uzupełniana. Mamy wszystkie podstawy przypuszczać, że po każdej znaczącej operacji Kreml prowadzi serię czystek w aparacie wyższego dowództwa wojskowego. Skala zbrodni wojennych Rosji w Syrii i Ukrainie pozwala stwierdzić, że kolejny sezon „generalskich spadających gwiazd” dopiero się zaczyna. Większość rosyjskich generałów ma dwa wyjścia: uciekać i prosić o azyl polityczny, opowiadając przed trybunałem o szczegółach zbrodni wojennych, lub zostać kolejnym „spadochroniarzem” czy umrzeć w pętli „na skutek raka”. Zawsze jest wybór…

(CC BY 4.0) Materiał przygotowała wolontariusz międzynarodowej wspólnoty InformNapalm Christina Dobrovolska

Tłumaczenie: Iaroslava Kravchenko

PS: czarny humor i kartka

14 stycznia 2016 r. zrobiliśmy podsumowanie operacji „Kartka”, w ramach której InformNapalm trochę zażartował z rosyjskich generałów. „Kartka” miała podwójne dno, oprócz przypominania o wypadkach „dziwnych” śmierci rosyjskich dowódców wojskowych podłożyliśmy bombę informacyjną: do punktu o samobójstwie 19 kwietnia 2013 r. generalmajora Bondariewa (wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Rosji) daliśmy zdjęcie osoby o tym samym nazwisku, jeszcze żywego dowódcy Sił Powietrznych Rosji generał-pułkownika Wiktora Bondariewa. To właśnie ten generał jest winny setek śmierci cywili w Syrii na skutek bombardowań przez rosyjskie Siły Powietrzno-Kosmiczne.

Czujni czytelnicy zauważyli „nieścisłość” w naszej infografice i zawiadomili nas o „błędzie”. Prawdopodobnie dowódca Sił Powietrzno-Kosmicznych zdążył zauważyć swoją twarz. Nie wykluczamy, że ciężar zbrodni wojennych przeciwko ludzkości doprowadzi go na listę „tajemniczych” śmierci wyższego dowództwa wojskowego Rosji… lecz będzie to już ciąg dalszy tej historii.

Uzupełniona aktualna wersja infografiki (2.0).