Międzynarodowy zespół wolontariuszy InformNapalm  i Centrum Badań nad Bezpiecznym Środowiskiem „Prometeusz” przedstawiają ciekawe badanie naszych kolegów z Centrum globalistyki „Strategia XXI”. Dwuletnie doświadczenia pełzającej agresji Federacji Rosyjskiej przeciwko Ukrainie pozwala na zrobienie pewnych podsumowań. Eksperci „Strategii XXI” przedstawili swoją analizę w raporcie pod tytułem „Hybresja Putina. Niewojenne aspekty wojen nowej generacji”.

W tym badaniu termin „wojna hybrydowa” jest uznany za najbardziej odpowiedni do opisania jednego z rodzajów szerszego pojęcia wojny nowej generacji. W centrum badania znajduje się agresja hybrydowa (skrót – hybresja) jako swego rodzaju technologia stealth – prowadzenia wojny przez reżim putinowski, gdzie kluczową rolę odgrywają elementy niewojenne.

Sowiecka Rosja odpracowywała pierwsze założenia wojny hybrydowej w latach 20-30 XX wieku przeciwko sąsiednim państwom – Polsce, Chinom oraz krajom Azji Środkowej. Przy tym wojna hybrydowa stalinowskiego typu nazywała się działalnością wojenno-dywersyjną. We współczesnej Rosji geopolityczna rekonstrukcja przestrzeni euroazjatyckiej z centralnym blokiem w postaci „ruskiego mira” została wypracowana przez znanego rosyjskiego geopolityka-rewanszystę A. Dugina i wytworzyła popyt na najnowszą wersję prowadzenie nowej wojny typu „low-cost”.

Aneksja Krymu zapoczątkowała przemianę przestrzeni euroazjatyckiej, mającą na celu powrót do porządku jałtańskiego z 1945 roku.

Głównym celem walk na Donbasie jest stworzenie kontrolowanego chaosu, rujnowanie porządku wewnętrznego Ukrainy jako kraju sąsiedniego, na tym tle Rosja będzie wyglądała na oazę rozwoju i dobrobytu, przyłączenie się do jej projektów geopolitycznych nie będzie miało alternatywy.

Wojna hybrydowa, w arsenale której znajdują się środki od soft power do hard power jest idealnym mechanizmem tworzenia kontrolowanego chaosu, zgodnie z opracowaniami teoretycznymi S. Nikanorowa i S. Sołncewa na temat broni organizacyjnej (lub fałszywo-celowemu programowaniu). W przypadku Ukrainy wykorzystanie broni organizacyjnej zaczęło się wcześniej, w celu rujnowania systemu zarządzania państwowego. System bezpieczeństwa Ukrainy poprzez zmiany kadrowe został podporządkowany zewnętrznemu kierownictwu na Kremlu, co stworzyło bazę do następnych działań – aneksji typu hybrydowego w 2014 r.

Wojna hybrydowa rozpoczyna się nie od otwartej inwazji, lecz od działań agresora wewnątrz kraju-ofiary, skierowanych na jego autodestrukcję. Na przykładzie hybresji Putina schematycznie można pokazać t to w następujący sposób:

Kryptowojna jako ukryta forma stopniowego, systematycznego i trwałego wyrządzenia szkód przeciwnikowi w celu maksymalnego wyczerpania jego potencjału jest oddzielnym etapem agresywnych działań niejawnego typu. Proxy-faza jest częścią wojny hybrydowej, kulminacją wysiłków niewojennych, poprzedzających fazę inwazji hybrydowej. Proxy-faza zwykle trwa krótko (kilka miesięcy), i jest przejściową formą od kryptowojny do agresji typu hybrydowego. Jeżeli proxy-faza nie przynosi sukcesu, następuje faza inwazji dyfuzyjnej – agresji od wewnątrz popartej przez państwo-agresor. Ta oraz następująca po niej faza wojenna są głównymi etapami wojny hybrydowej.

Krymska kampania Rosji zostanie podręcznikowym przykładem sukcesu wojny hybrydowej na etapie inwazji dyfuzyjnej. Projekt „Noworosja” natomiast jest przykładem klęski, kiedy kalka krymskiej kampanii została automatycznie nałożona na region, mający własną specyfikę, inną niż krymska. Jeżeli dyfuzyjna inwazja i wykorzystanie elementu wojskowego nie doprowadzają do sukcesu, może zostać wykorzystane „przełączenie faz”. Równocześnie rozpoczyna się pewien proces pokojowego uregulowania konfliktu. Za pomocą „Mińskich Porozumień” agresor stara się nadać wydarzeniom następujący algorytm: federalizacja Ukrainy ze specjalnym statusem dla okupowanych terytoriów, legalizacja stworów pseudo-państwowych w świetle ukraińskiego prawa, wybory parlamentarne w Ukrainie w wyniku których prorosyjskie siły otrzymają co najmniej pakiet blokujący, prorosyjski figurant na posadzie premiera, zmniejszenie zakresu uprawnień głowy państwa, przegląd polityki zewnętrznej ze zmianą orientacji na prorosyjską. W wyniku – transformacja Ukrainy na podobieństwo Republiki Sowieckiej z obciętym terytorium.

Rosja nie powstrzyma się w swoich działaniach ekspansyjnych, jak nie powstrzymała się po agresji przeciwko Gruzji. Na Europę czekają nowe, dobrze maskowane konfrontacyjne kroki Moskwy na Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej, basenie Morza Kaspijskiego, na Południowym Kaukazie, Bałkanach, w krajach Bałtyckich, Arktyce Zachodniej a nawet Białorusi – wszędzie, gdzie są strategiczne węzły komunikacyjne i zasoby energetyczne, które mogą zagrozić rosyjskiej dominacji.

Istnieje możliwość zatrzymania hybresji Putina. Do tego potrzebne są między innymi prewencyjne, nie spóźnione reakcje oraz zaostrzenie sankcji z ich rozszerzeniem na czułą dla Kremla sferę energetyczną.

Zapoznać się  z badaniem w całości można pod linkiem Hybression.pdf