Międzynarodowy zespół wolontariuszy InformNapalm w wyniku monitoringu i analizy otwartych źródeł informacji (analiza zdjęć satelitarnych, wideo przypadkowych świadków wydarzeń, zdjęć prywatnych z portali społecznościowych najemników i kadrowych rosyjskich żołnierzy) przeprowadził identyfikację ponad 30 typów uzbrojenia i sprzętu specjalistycznego Sił Zbrojnych Rosji na Donbasie. W większości są to nowe typy sprzętu, które pojawiły się na stanie Sił Zbrojnych FR w okresie od 2004 do 2015 r. Obecność przedstawionych w raporcie rodzajów broni i sprzętu na okupowanych terytoriach Ługańskiej i Donieckiej obłasti bezpośrednio wskazuje na ich rosyjskie pochodzenie. Ten raport operuje wyłącznie potwierdzonymi danymi; do bazy nie włączono wzorów broni, o których donosiły struktury wywiadu Ukrainy, lecz bez dowodów foto lub wideo. Póki co do bazy nie został włączony system rakietowy „Buk” (z którego zestrzelono Boeing rejsu MH-17), gdyż w najbliższym czasie oczekiwany jest oficjalny raport grupy śledczej, w którym powinien być nazwany dokładny typ rakiety. Pozwoli to wskazać modyfikację systemu rakietowego.
Zaznaczamy, że wykorzystanie najnowszego rosyjskiego sprzętu wojskowego na Donbasie nie jest masowe, ma raczej charakter próbny. Większa część ujawnionych systemów jest zaliczana do zasobów walki radioelektronicznej i rozpoznania radioelektronicznego. Dane typy broni mogą być obsługiwane wyłącznie przez wykwalifikowanych specjalistów – kadrowych rosyjskich żołnierzy, dlatego możliwość przekazania tego sprzętu bojówkarzom jest absolutnie wykluczona. Równocześnie z wypróbowaniem na Donbasie najnowszych typów uzbrojenia wojskowo-polityczne dowództwo Rosji zasypuje okupowane terytoria bronią starych sowieckich modyfikacji, wyciągając ją z półek magazynów.
W wyniku przeprowadzonych w latach 2014-2016 własnych śledztw OSINT międzynarodowy zespół wolontariuszy InformNapalm stworzył bazę danych. Link do bazy: bit.ly/RuWeaponryDonbas.
Stworzyliśmy również blok materiałów infograficznych:
Wóz opancerzony GAZ-233014 „Tigr”
Przyjęty na uzbrojenie przez Ministerstwo Obrony Rosji w 2005 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Ujawniony na terytorium Ługańskiej obłasti i opisany w kilku materiałach InformNapalmu. Ustalono jego przynależność do 136. oddzielnej brygady zmotoryzowanej Południowego Okręgu Wojskowego Sił Zbrojnych Rosji.
„Tigr” zalicza się do 3. klasy obrony balistycznej według GOST R 50964-96. Na dachu jest zamontowany obrotowy właz ze składaną przykrywką i opory do przymocowania broni.
Wóz opancerzony GAZ-39371 „Wodnik”
Rosyjski pojazd do transportu ludzi i ładunków w trudno dostępne rejony. Zapewnia ochronę załogi przed bronią strzelecką. Przyjęty na uzbrojenie przez Ministerstwo Obrony Rosji w 2005 r. Nie był dostarczany Ukrainie.
Udokumentowany na wideo z 10 stycznia 2015 r. w mieście Sorokine (były Krasnodon, Ługańska obłast).
Wóz opancerzony KamAZ-43269 „Wystrieł”
Rosyjski pojazd lekko opancerzony. Broń jest montowana na wieży obrotowej. Możliwość zainstalowania karabinu maszynowego KPWT kalibru 14,5 mm lub „Kord” kalibru 12,7 mm, granatnika „Płamia” kalibru 30 mm lub przeciwpancernego systemu rakietowego. Przeszedł eksperymentalne próby w 7. bazie wojskowej w Gudaucie. Od 2009 r. pojazd tego typu był zauważony w Gruzji, w rosyjskich okupacyjnych bazach wojskowych w Abchazji i Samaczabło (rejon Cchinwalski) – w 4. okupacyjnej bazie w Cchinwali, jednostka wojskowa nr 66431, zauważono 4 jednostki o numerach bocznych 300, 301, 302 i 303 z identycznym kamuflażem. Należały do pododdziału wywiadu, mającego na uzbrojeniu bezpilotowy system rozpoznawczy „Dozor”.
Ten wóz opancerzony jest również wykorzystywany przez pododdziały specjalne Federalnej Służby Więziennej Rosji. Jego obecność została udokumentowana w Ługańsku i Ługańskiej obłasti, opisana w kilku materiałach InformNapalmu. Ogólnie na Donbasie zauważono ponad 10 jednostek tego typu pojazdów.
Śledztwo nr 1 Śledztwo nr 2 Śledztwo nr 3
Wóz opancerzony BTR-82A
Rosyjski wóz opancerzony, mocno zmodernizowana wersja BTR-80. Uzbrojenie: automatyczna armata 2A72 kalibru 30 mm z karabinem maszynowym PKTM kalibru 7,62 mm, moduł BPPU. Przyjęty na uzbrojenie przez Ministerstwo Obrony Rosji w 2013 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Ujawniony na terytorium Ługańskiej obłasti, opisany w kilku śledztwach InfromNapalmu. Ustalono przynależność do pododdziału 18. oddzielnej brygady zmotoryzowanej Sił Zbrojnych Rosji.
Czołg T-72B, model 1989
Zmodernizowana wersja czołga T72B z wbudowaną dynamiczną obroną „Kontakt-5”. Wyposażony w system sterowalnej broni 9K120 „Swir”, silnik B-84, system sterowania ognie, 1A40 i system armatni 2A46M.
Nie znajduje się na uzbrojeniu ukraińskiej armii, nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony na terytoriach miast Ługańsk, Debalcewe i Makijiwka, opisany w kilku materiałach InformNapalmu. Ustalono jego przynależność do 5. brygady pancernej Wschodniego Okręgu Wojskowego Sił Zbrojnych Rosji.
Czołg T-72BA, model 1999
Zmodernizowana wersja T-72B, wykonana na fabryce „Urałwagonzawod”. Pierwsze partie maszyn zostały wykonane jeszcze w 1999-2000. Modernizacja przewidywała udoskonalenie do poziomu późnych T-72B produkcji 1991 r. SUO-1A40-1 (później 1A40-1M, od 2005 r. – 1A40-M2), wstawienie nowego stabilizatora broni 2E42-4 „Żasmin”, wzmocnienie wytrzymałości przeciwminowej dna za pomocą płyty opancerzonej w rejonie miejsca kierowcy, zamianę silnika (silnik B-84MS lub B-92S2 2003 r.) oraz systemu wbudowanej ochrony dynamicznej „Kontakt-5”. Oprócz gąsienic i systemu ochrony dynamicznej, zewnętrznie pojazd odróżnia od modyfikacji „B” widoczny na wieży czujnik wiatru. Nie był dostarczany Ukrainie.
Udokumentowano zniszczenie rosyjskich czołgów tej modyfikacji pod Starobeszewem (Doniecka obłast). Ustalono przynależność do 21. oddzielnej brygady zmotoryzowanej Sił Zbrojnych Rosji.
Czołg T-72B3, model 2011
Zmodernizowana wersja T-72. W 2012 r. rozpoczęto jego dostawę do rosyjskiego wojska. W czołgu zainstalowano najnowszy system kierowania ogniem, system wbudowanej ochrony dynamicznej „Kontakt-5”, silnik B-84-1 o mocy 840 koni mechanicznych, termo-celownik „Sosna-U”, czujnik wiatru, najnowsze środki łączności, zmodernizowany stabilizator broni i system ochrony przed bronią masowego rażenia. Dopracowano automat ładowania armaty dla nowego typu pocisków, udoskonalono podwozie – dodano taśmy gąsienicowe z równoległym połączeniem nitowym. Nie był dostarczany Ukrainie.
Ujawniony na terytorium Ługańska, Iłowajska, Debalcewa i opisany w kilku materiałach InformNapalmu. Czołg tej modyfikacji został zniszczony w okolicach Debalcewa. Ustalono przynależność tego sprzętu do 6. oddzielnej brygady pancernej Sił Zbrojnych Rosji.
Czołg T-90A, model 2006
Modyfikacja T-90A. Zainstalowano nowoczesny termowizor drugiej generacji „ESSA”, ustabilizowany w dwóch płaszczyznach, zintegrowany z głównym celownikiem, co pozwoliło na zwiększenie zakresu nocnej widoczności z 1800 do 4000 m. Nie był dostarczany Ukrainie.
Udokumentowany przez InformNapalm w Ługańskiej obłasti. Ustalono przynależność do 136. oddzielnej brygady zmotoryzowanej Sił Zbrojnych Rosji.
Czołg T-72S1
Eksportowa wersja T-72B1, dostarczany przez Rosję do Iranu i Wenezueli w latach 2011-2012. Główne zewnętrzne różnice pomiędzy nim a T-72B to nocny celownik celowniczego TPN-3-49 i czujnik wiatru DWE-BS. Trafił na uzbrojenie rosyjskiego wojska w 1993 r., po zerwaniu szeregu umów eksportowych. Nie był dostarczany Ukrainie. Ujawniony przez InformNapalm na terytorium fabryki w miejscowości Biłe (Ługańska obłast) w pobliżu drogi krajowej M04, w 3 km na zachód od stacji kolejowej Sborna.
Ciężarówka KamAZ-535- „Mustang”
Rosyjski pojazd o wojskowym przeznaczeniu, z formułą kołową 6×6. Nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony na terytorium Ługańskiej i Donieckiej obłasti. Udokumentowano również zniszczenie wozu w mieście Chrustalny (były Krasny Łucz, Ługańska obłast) w modyfikacji z dodatkową ochroną i modułem wielofunkcyjnym MM-501 do transportu ludzi.
Ciężarówka Urał-632301
Rosyjski wóz wielozadaniowy o pojemności do 14 ton z formułą kołową 8×8, wyprodukowany dla Ministerstwa Obrony Rosji. Trafił na uzbrojenie w 2004 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Udokumentowany w materiałach InformNapalmu na temat Donieckiej obłasti.
Ciężarówka Urał-43206
Rosyjski wóz wielozadaniowy z formułą kołową 4×4. Na uzbrojeniu rosyjskiej armii znajduje się od 2008 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Udokumentowany w materiałach InformNapalmu na temat Ługańskiej obłasti.
WWR 2B26
Zmodernizowana wersja wieloprowadnicowej wyrzutni rakietowej „Grad” z przeniesioną częścią bojową z podwozia pojazdu Urał-375D na podwozie KamAZu-5350.
Na uzbrojenie rosyjskiego wojska trafiła w 2011 r. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana w kilku śledztwach InformNapalmu w mieście Czystiakowe (były Torez, Doniecka obłast).
WWR 9K58 „Smiercz”
Wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa kalibru 300 mm. Jest na uzbrojeniu zarówno rosyjskiego, jak i ukraińskiego wojska, fakty zdobycia tego systemu rakietowego przez bojówkarzy rosyjskiej armii nie są znane. 22 stycznia 2015 r. system 9K58 był zauważony w okupowanym mieście Makijiwka (Doniecka obłast), już 10 lutego 2015 r. bojówkarze dokonali ostrzału lotniska wojskowego i dzielnic mieszkaniowych miasta Kramatorsk, zginęli i zostali ranni ukraińscy żołnierze i cywile.
Stacja radiolokacyjna 1RL232-2M
Zmodernizowana mobilna opancerzona stacja radiolokacyjna 1RL232-2M służąca znalezieniu mobilnych celów lądowych i nadwodnych. Przeznaczona do rozpoznania poruszających się kolumn transportowych, pojedynczych celów lądowych, nadwodnych i nisko lecących. Wysoka precyzja w wyznaczeniu koordynatu celów i wybuchów pocisków oraz min pozwala na korygowanie pracy artylerii. Sprzęt radioelektroniczny umożliwia śledzenie sytuacji w odległości od 200 m do 40 km. Po raz pierwszy stacja została przedstawiona na wystawie „Oboronekspo-2014”. Nie była dostarczana Ukrainie.
Udokumentowana w śledztwach InformNapalmu na temat miasta Debalcewa (Doniecka obłast).
Samobieżny zestaw przeciwlotniczy 9K330 „Tor”, 9K331 „Tor M-1„ i 9K332 „Tor M-2”
Niezależny od pogody taktyczny samobieżny zestaw przeciwlotniczy przeznaczony do obrony powietrznej i przeciwrakietowej na poziomie dywizji. 9k330 „Tor” został wycofany z uzbrojenia ukraińskiego wojska w 2001 r. Fakty zdobycia tego typu zestawów rakietowych przez bojówkarzy rosyjskiego wojska nie są znane. Według informacji pochodzących ze śledztw InformNapalmu system 9K330 był zauważony w Doniecku, jego najnowsza rosyjska modyfikacja 9K332 została udokumentowana 20 stycznia 2015 r. w mieście Szachtarsk (Doniecka obłast).
Samobieżny zestaw przeciwlotniczy 96K6 „Pancyr-S1”
Rosyjski samobieżny zestaw przeciwlotniczy o lądowym bazowaniu. Przeznaczony do bliskiej ochrony obiektów cywilnych i wojskowych (w tym systemów obrony przeciwlotniczej o dalekim zasięgu) przeciwko wszystkim współczesnym środkom ataku powietrznego. Pełni również rolę ochrony obiektu przeciwko zagrożeniom z lądu i wody. 16 listopada 2012 r. zestaw „Pancyr-S1” został przyjęty na uzbrojenie rosyjskiej armii. Nie był dostarczany Ukrainie. Udokumentowany w śledztwach InformNapalmu w Ługańsku i Szachtarsku (Doniecka obłast).
Stacja radiowa R-166-0,5
Mobilna stacja fal ultrakrótkich i krótkich o średniej mocy przeznaczona na potrzeby wojskowych sieci radiowych na bazie K1Sz1. Trafiła na uzbrojenie rosyjskiej armii w 2005 r. Nie była dostarczana Ukrainie.
Udokumentowana w śledztwach InformNapalmu na temat Debalcewa (Doniecka obłast).
Stacja radiowa R-441-OW „Liwień”
Mobilna stacja łączności satelitarnej. Przeznaczona do organizacji wolnej od zakłóceń łączności na potrzeby jednostek wojskowych i pododdziałów dowództwa taktycznego oraz oddzielnych obiektów dowództwa operacyjnego i strategicznego. Przyjęta na uzbrojenie przez Ministerstwo Obrony Rosji w 2007 r. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana w materiale InformNapalmu o Ługańsku.
Wóz dowodzenia R-149BMR „Kuszetka-B”
Rosyjski operacyjno-taktyczny wóz dowodzenia na bazie K1Sz1. Przeznaczony do zapewnienia monitoringu sytuacji w strefie działań wojennych. Wyposażony w krótkofalowe i ultrakrótkofalowe stacje radiowe, sprzęt nawigacyjny. Nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony w Ługańskiej obłasti
SIGINT RB-341B „Leer-3”
Rosyjski system zakłócania łączności GSM za pomocą bezpilotowca. Składa się z wozu dowodzenia na podwoziu KamAZu-5350 i bezpilotowca „Orłan-10”. Zadania: zakłócanie łączności satelitarnej, imitacja pracy stacji łączności komórkowej w diapazonach GSM 900 i GSM 1800, wysyłanie fałszywych sygnałów (wiadomości), prowadzenie rozeznania przez wyznaczenie punktów promieniowania aparatów w sieciach GSM, wykrycie punktów abonenckich (telefony komórkowe, tablety, inne środki łączności), przekaz danych o dyslokacji punktów abonenckich do pododdziałów artylerii w celu wykonania ostrzałów. Po raz pierwszy system był pokazany publiczności na początku października 2015 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony przez specjalistów InformNapalmu w Doniecku.
SIGINT R-378B „Borisoglebsk-2”
Rosyjska zautomatyzowana stacja zakłóceń radiowych na bazie MT-LBu. Przeznaczona do wykrycia i zakłócania linii krótkofalowej łączności radiowej przeciwnika w taktycznym ogniwie dowództwa. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana przez InformNapalm w Kadijewce (były Stachanow) i Ługańsku.
SIGINT R-934UM
Rosyjska zautomatyzowana stacja zakłóceń radiowych. Zapewnia automatyczne wykrycie, pelengowanie i analizę sygnałów źródeł promieniowania radiowego w diapazonie częstotliwości 100-2000 MHz oraz zakłócanie ultrakrótkofalowej łączności radiotelefonicznej i trunkingowych stacji mobilnej łączności radiowej. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana przez InformNapalm w śledztwach na temat Ługańska.
SIGINT R-330Ż „Żytiel”
Rosyjska zautomatyzowana stacja zakłóceń radiowych. Przeznaczona do automatycznego wykrycia, pelengowania i analizy sygnałów źródeł promieniowania radiowego w diapazonie częstotliwości 100-2000 MHz oraz do zakłócania radiowego mobilnych stacji (terminali abonenckich) systemów łączności satelitarnej „INMARSAT” i „IRIDIUM”, aparatury nawigacyjnej użytkowników łączności satelitarnej systemu „NAVSTAR” (GPS) i bazowych stacji łączności satelitarnej GSM-900/1800. Nie była dostarczana Ukrainie. Niejednokrotnie została udokumentowana w śledztwach InformNapalmu na temat Makijiwki i Gorłówki (Doniecka obłast).
SIGINT „Torn”
Rosyjska zautomatyzowana stacja zakłóceń radiowych. Charakterystyki techniczne nie są znane. Jest w wykorzystaniu próbnym w Siłach Zbrojnych Rosji. . Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana w śledztwach InformNapalmu w Doniecku.
SIGINT „Rtut-BM”
Stacja „Rtut-BM” jest przeznaczona do ochrony składu osobowego i sprzętu wojskowego przed pociskami i rakietami z zapalnikami radiowymi różnego typu, zarówno przy ostrzałach salwami jak i pojedynczymi strzałami. Oprócz tego, system może być wykorzystany do zakłócania łączności i radiolokacji. Pierwsza seria została wyprodukowana w 2011 r. Przyjęta na uzbrojenie rosyjskiej armii w 2013 r. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana przez specjalistów InformNapalmu w Doniecku.
„Swiet-KU”
System przeznaczony do kontroli sytuacji i śledzenia różnych źródeł sygnałów radiowych. Maszyna może jednocześnie śledzić sytuację i chronić przed przechwyceniem informacji przekazywanej przez kanały bezprzewodowe. Aparatura wykrywa sygnały różnych systemów radioelektronicznych, analizuje je i oblicza koordynaty źródła tych sygnałów. System „Swiet-KU” może przyjmować sygnały w diapazonie częstotliwości od 25 MHz do 18 GHz. Wcześniejsza wersja systemu RB-636AM2 bazowała na podwoziu KamAZ-4350. Nowa modyfikacja, przedstawiona na wystawie w 2015 r. została zamontowana na podwoziu Ford Transit. Przyjęta na uzbrojenie przez Ministerstwo Obrony Rosji w 2012 r. Nie była dostarczana Ukrainie. Udokumentowana przez specjalistów InformNapalmu w Ługańsku.
Bezpilotowiec „Granat-1”
Rosyjski samolot bezpilotowy w składzie systemu obserwacji dystancyjnej i retransmisji, zdolny do prowadzenia wywiadu powietrznego za pomocą termowizyjnego sprzętu foto- i wideo na odległość do 15 km. Data ukończenia projektu – 2010 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Udokumentowany w śledztwie InformNapalmu na temat Debalcewa.
Bezpilotowiec „Granat-2”
Rosyjski samolot bezpilotowy w składzie systemu obserwacji dystancyjnej i retransmisji, zdolny do prowadzenia wywiadu powietrznego za pomocą termowizyjnego sprzętu foto i wideo na odległość do 15 km. Data ukończenia projektu – 2010 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Udokumentowany w śledztwie InformNapalmu na temat Debalcewa.
Bezpilotowiec „Forpost”
Rosyjski samolot bezzałogowy. Kopia licencjonowana izraelskiego bezpilotowca IAI Searcher 2. Produkowany od 2012 r. na Uralskiej Fabryce Lotnictwa Cywilnego. Maksymalna odległość zasięgu 250 km. Nie był dostarczany Ukrainie.
20 maja 2015 r. bezpilotowiec tego typu o numerze 923 został zestrzelony przez ukraińskich żołnierzy w Donieckiej obłasti. Wspólnota InformNapalm ustaliła, że według stanu na 2015 r. „Forpost” jest na uzbrojeniu tylko pięciu rosyjskich jednostek wojskowych. Ogólna liczba wynosi 10 (po 2 sztuki na każdą jednostkę wojskową).
Bezpilotowiec „Orłan-10”
Rosyjski samolot bezzałogowy. Maksymalny zasięg – 120 km. Data rozpoczęcia użytkowania – 2010 r. Nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony w miejscowościach Zełenopilla (Ługańska obłast) i Amwrosijiwka (Doniecka obłast).
Bezpilotowiec „Eleron-3SW”
Rosyjski samolot bezzałogowy. Maksymalny zasięg – 25 km. Nie był dostarczany Ukrainie. Zauważony przez specjalistów InformNapalmu w miejscowości Ołeniwka (Doniecka obłast).
Bezpilotowiec „Zastawa”
Rosyjski samolot bezzałogowy. Kopia licencjonowana izraelskiego bezpilotowca IAI. Produkowany od 2010 r. w Uralskiej Fabryce Lotnictwa Cywilnego. Maksymalny zasięg 10 km. Znajduje się na uzbrojeniu rosyjskiej armii. Nie był dostarczany Ukrainie. Zestrzelony przez ukraińską służbę graniczną w rejonie miejscowości Herasymiwka (Ługańska obłast).
Zebrane przez InformNapalm w wyniku śledztw OSINT dane na temat uzbrojenia i sprzętu specjalistycznego udowadniają kierowniczą rolę Federacji Rosyjskiej w rozniecaniu wojny na wschodzie Ukrainy, sponsorowanie przez FR terroryzmu i prowadzenie wojskowych operacji specjalnych na terytorium Ukrainy.
Apelujemy do czytelników, blogerów i dziennikarzy o aktywne udostępnianie materiałów InformNapalmu na portalach społecznościowych i sprzyjanie rozpowszechnieniu informacji w mediach. Upublicznienie tych danych może wpłynąć na przebieg walki informacyjnej.
